Zoals ik gisteren al schreef, vond ik het moeilijk om mijn draai te vinden in Milaan. Na een moeilijk momentje en videochats met zowel Jessie als Naths, trok ik richting de Dominicanenkerk Santa Maria delle Grazie. Die was ik eerder al gepasseerd en het pleintje ervoor was gezellig en rustig.

Voor de Leonardo Da Vinci fans: het is in de refter van het naastgelegen klooster dat hij Het Laatste Avondmaal schilderde. Wil je het meesterwerk bezoeken dan moet je er snel bij zijn om tickets te reserveren. Helaas was ik te laat.

Terug naar de kerk zelf. Die wou ik bezoeken, maar helaas lieten mijn vestimentaire keuzes van die dag dat niet toe. Ik besloot dan maar een blokje om de kerk te lopen. Aan de achterkant vond ik een poort die leidde naar... de oase van rust waar ik zo naar op zoek was!

Ik heb er mij tegen een van de pilaren van de binnentuin genesteld en een tijdje gelezen, tot ik sleutels hoorde rammelen. Tijd om te gaan, dacht ik met spijt.

De achterdeur van de kerk kwam uit op het tuintje en vanuit die deur verscheen een (jonge, knappe!) dominicaan. Hij vertelde mij dat de kerk en het tuintje binnen 20 minuten gingen sluiten.

Ik besloot mijn kans te wagen en vroeg hem of het misschien mogelijk was om de kerk te bezoeken ondanks mijn onthullende kledij. Hij twijfelde even, maar zei toen: "the statues won't be shocked". Waarna ik het prachtige kerkje kon bewonderen.

Ik heb er een tijdje gezeten en genoten van de goddelijke rust. Toen de dominicanen begonnen te bidden en zingen wist ik dat het tijd was om terug te keren naar de drukke wereld buiten deze vredige muren.