Il Duomo di Milano: de grootste kathedraal in Italië en de derde grootste ter wereld. Die moest ik dus wel gezien hebben. Enige obstakel: duiven.
Ik heb menig mens al verteld dat ik nooit in mijn leven Venetië zal kunnen bezoeken, want het eerste beeld dat in mij opkomt als ik aan de stad denk, zijn niet de gondola's op de kanalen, maar pleinen vol duiven. Helaas blijkt Milaan geen uitzondering te zijn.
Ik raapte gisteren al mijn moed bijeen en wandelde als Mozes door de gespleten zee door een zee aan duiven.
Alsof het allemaal nog niet erg genoeg was, waren er mannen die zomaar je hand pakten en er vogelzaad in legden. Mensen lieten dit al lachend gebeuren om erna te poseren met de etende duiven. WTF?! IK balde meteen mijn handen tot vuisten. Dit zou mij niet overkomen!
Helaas lachten de duiven als laatste. Vandaag vloog er een duif zo rakelings voorbij dat ik de puntjes van haar vleugel mijn rechteroogbol voelde aanraken. Opnieuw: WTF?!
Niet veel later liet ik me wegjagen van een pleintje wegens duiven die het concept van personal space niet kennen én alweer rakelings voorbij vlogen.
Jessica-duiven: 0-2.