Een van de dingen die ik écht wou doen terwijl ik nabij de Cinque Terre was, was een blijkbaar adembenemende hike van Riomaggiore naar Portovenere.

Deze wandeling van om en bij 12 km is minder gekend, en bijgevolg dus minder druk, doordat Portovenere net naast de Cinque Terre ligt, maar er niet toe behoort. Desondanks hoor je van velen dat dit dorpje meer de moeite waard is dan de andere vijf.

Om de hitte voor te blijven, stond ik om 4u45 op met als doel om 5u08 de trein richting Riomaggiore te nemen. Om 5u07 was ik klaar om te vertrekken. Sh*t!

Ik zette het op een lopen naar het station, dat achter de hostel ligt, maar helaas leek het erop dat ik mijn trein gemist had. Op een van de platforms stond er wel een spooktrein: noch op de trein, noch op het platform stond waar de trein naartoe ging. Ik besloot het risico te nemen en erop te springen in de hoop dat dit misschien alsnog mijn trein was. Een koppel verzekerde mij dat de trein binnen 10 minuten zou vertrekken en als eerste halte Riomaggiore had. Ik bleef sceptisch, maar gelukkig bleken ze gelijk te hebben.

Eens aangekomen in Riomaggiore, was het zoeken naar het startpunt van de wandeling. Dat heb je dan als je minder bekende paden wil volgen. Ik liep een kwartier lang op en neer en in cirkels. Het was wel een goede manier om het dorpje te verkennen. Dat heb ik gisteren namelijk niet gedaan, alleen stond mijn hoofd er nu ook niet naar. Ik wou aan de wandeling beginnen, want ik wist dat die een zestal uur zou duren, dus tegen het einde zou het al enorm heet zijn.

Google Maps en mijn koppigheid waren geen goede combinatie. Op de duur belandde ik aan een poort die op slot was. Ernaast zat een gemetseld raam. Om dat te bereiken moest ik door een lagergelegen grasveldje met hoge planten dat achter een huis lag. Ik begon wanhopig te worden om het startpunt te bereiken, dus ik besloot om het erop te wagen, ook al kende ik de ondergrond niet. Al gauw zakte ik dieper weg dan verwacht, maar de aanhouder (of de roekeloze) wint, waarop ik door het raam kon kruipen en in een ander steegje belandde.

Na alle steile trappen om het startpunt te bereiken, was ik al kapot nog voor de wandeling begonnen was.

Om 6 uur begon dan het echte werk en dat begon meteen stevig: met een beklimming van een dik uur naar een punt op 516 meter hoogte: Telegrafo.

Ik zou Jessica Moens niet zijn, mocht ik onderweg niet verkeerd gelopen zijn. Aan het Santuario della Madonna di Montenero op 341 meter hoogte begon ik aan een afdaling, terwijl de routeomschrijving een verdere stijging omschreef. Maar ik had de bordjes gezien! En ik zag nog altijd rood-witte markeringen op mijn pad! Ik moest dan toch wel juist zijn, nee? Nee dus. Dat werd me duidelijk toen ik op een levensgevaarlijke baan uitkwam waar ik bijna van mijn sokken gereden werd. Dan maar terug omhoog! De klim was dodelijk en de hele episode kostte mij een halfuur.

Op twee uur van mijn eindbestemming, bereikte ik het dorpje Campiglia. Daar wou ik even stoppen om te zwemmen in de zee, maar dat werd me afgeraden door een bewoonster. Ze vertelde me dat het pad naar het strand uit 2000 treden bestond en dat ik op de terugweg in de problemen zou komen wegens de hoge temperatuur. Kort ervoor hadden 3 oudere Italiaanse mannen die mij naar de bordjes hadden zien staren ook al spontaan gewaarschuwd dat het een steile tocht zou zijn. Dan maar recht naar Portovenere! Of dat dacht ik toch.

De - bedoelde - afdaling op het einde leidde langs een pad met gladde, oneffen stenen langsheen kliffen. Het zicht op zee en op een dorpje in de verte was betoverend.

De bewegwijzering begon steeds kortere afstanden te vermelden. Portovenere, here I come! En het werd hoog tijd, want het werd te warm, ik was moe en mijn drinken was bijna op. Ik was dan ook al zes uur onderweg.

Toen Portovenere in zicht kwam, kon ik mijn geluk niet op! Wat zag het er mooi uit! Ik maakte meteen plannen om het strand op te zoeken en die langverwachte duik te nemen.

Na nog een laatste afdaling langs een stenen trap met ongelijke treden, zoals vermeld in de routeomschrijving, kwam ik... niet uit op het dorpsplein... Toen begon het mij te dagen: was ik wel in Portovenere aangekomen? Ik checkte Maps en ik was blijkbaar in Le Grazie beland. Ergens op het einde ben ik dus weer verkeerd gelopen. Terug op het juiste pad en uiteindelijk tot in Portovenere geraken zou me minstens een uur kosten. Een deel in mij wou wel, want ik had gelezen dat het laatste stuk van de wandeling het mooiste was, maar ik vond het niet verstandig. Dan heb ik maar een bus naar mijn eindbestemming genomen. In het leven moet je flexibel zijn.

Eens aangekomen in Portovenere was het mij meteen duidelijk: dit was inderdaad een mooier dorpje dat die van de Cinque Terre en zoals verwacht, veel minder druk!

In de late namiddag nam ik de ferry terug richting La Spezia zodat ik even lekker kon uitwaaien.